Kurtulduğumu düşündüğüm takıntılarımın herhangi bir alakalı olayda tekrar alevlenmesinden nefret ediyorum. Kesinlikle (belki de değil) yanlış ve yersiz olduğunu düşündüğüm takıntılar gün geliyor öyle bir hal alıyor ki artık vazgeçilmezim oluyor. Sonrasında kendimden ve takıntılarımdan öyle bir tiksiniyorum ki, kendime “n’oluyor lan, napıyorum ben?!” diye sorar hale geliyorum. Bir süre sonra let it be moduna girip unutuyorum fakat dediğim gibi, alakalı bir olayda tekrar tetikleniyor ve bu durumu hem seviyorum hem nefret ediyorum.

Son günlerde bırakır gibi olduğum bu takıntılarımdan biri merakımdan dolayı tekrar yükselişe geçti. Bu durumdan hoşnut görünmesem de içten içe seviyorum galiba. Toparlanmak için kendi kendime aksiyon yaratıyorum, ama nafile. Tam tersine sözde unuttuğum takıntım günden güne artışa geçiyor. Hayat çok garip lan, kuşlar böcekler falan demek isterdim fakat kendimden tiksinirim, o yüzden kısfmet diyorum.